الوعده وفا

بسم الله الرحمن الرحیم
نمیدانم کسی خاطرش هست این روز و امشب را؟! میخواهم به وعده های پشت پرده پیمان مان تحقق ببخشم اما هنوز نمی دانم چه طور؟ تحقق بخشیدنی که در گرو بخشیدن من است از چیزی که در قلب مان ثبت نشد اما در دفتر روزگار به قلم روان در سند ازدواج مان ثبت شد. مهرسنه، سیصد و سیزده سکه طلا، یک سفر کربلا از طرف مامان، یک سفر مکه از طرف بابا و چند گرمی طلا و آن سهم خانه ای که بعدا شما می شوی مالکش. این ها زیاد بودند خیلی زیاد، من قبولشان نداشتم، شما هم. البته دلتان را صاف کردید و با دیده دینی که به من دارید امضایش کردید.
رفتیم گلستان شهدا و گفتم که من نظرم روی چهارده تا سکه بیشتر نیست. همین ... به گریه های شب مهربرون فکر می کردم. من و چادرم و دستمال کاغذی و اشکهای داغی که بی اختیار پایین می ریختند. ما بودیم و شما و هیچ کس دیگری. جلسه به سادگی و بدون حضور کس دیگری برگزار شد. اما ثانیه ها هم آن شب سخت می گذشت، به اندازه یک سالی که گریه کرده بودم و دوباره رسیده بودم به این شب شوم. شب مهربرون لعنتی که فقط آتشی می انداخت بر قلبم. کنار مامان و آخرین نفر روی تشک کنار اتاق نشسته بودم و چادرم را آورده بودم توی صورتم تا اشکهایم را کسی نبیند. میم رفت و دستمال کاغذی آورد. مامان مضطرب بودند از اشکهای من. یک سال غم انگیز گریان مرا به خاطر می آوردند. ریز ریز می گفتند: " گریه نکن درست میشه"
فردا توی گلستان شهدا روی نیمکتی نزدیک مسجد، روبه روی قبر شهید اعتباری نشستیم و من از همان اول کار وقتی داشتم وارد قبرستان می شدم به شما گفتم که من اهل معامله نیستم. زندگی ام را داده ام دست خدا. 14تا سکه. همین ...
حالا من مانده ام که از این حجم مهریه ی وسوسه انگیز باید چه جور ببخشم؟ شوخی کردم، هول برتان ندارد، منظورم این است که آن چهارده تا سکه ای میخواهم برای خودم باقی بگذارم را باید چه طور اعلام کنم؟روی برگه بنویسم؟ چه بنویسم؟ من که متن های حقوقی را بلد نیستم! ولی آیا برای این کارها حقوق دانستن لازم است؟یا یک دست نوشته به سلیقه خودم کفایت می کند؟ به نظرتان هنوز زود نیست که بخواهم این ها را ببخشم؟البته با باقی آن می شود کارهایی کرد! بالاخره قرار شد سکه ها را ببخشم، بقیه اش را که نه. :) آن ها می مانند، کارشان دارم. ان شاءالله برای بعد از صد سال و هزار سال دیگر.
پ.ن: تغییر کردم...